Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

Δήμος Αναστασιάδης - Σ' έχω δε σ' έχω (Animation video)



Στίχοι:

Σ' έχω δε σ' έχω σε κρατώ δε σε κρατώ.
Σ' έχω δε σ' έχω σε κρατώ δε σε κρατώ.
Ελπίζω δεν ελπίζω σ' ονειρεύομαι.
Ελπίζω δεν ελπίζω σ' ονειρεύομαι.

Είσαι δεν είσαι πάλι αυτή που με καλεί.
Μένω δε μένω πάλι μένω απ' την αρχή.
Ελπίζω δεν ελπίζω σ' ονειρεύομαι.
Ελπίζω δεν ελπίζω σ' ονειρεύομαι.

Γίνεσαι φωτιά κι αέρας νερό κι αέρας φωτιά.
Μες τα χέρια μου κοιμάσαι,χάνεσαι μετά.
Γίνεσαι φωτιά κι αέρας νερό κι αέρας φωτιά.
Μες τα χέρια μου κοιμάσαι,χάνεσαι μετά.

Animation by Ryan Woodward

Ζήσε προτού πεθάνεις: μην αναβάλλεις την χαρά


Μην αναβάλουμε την χαρά, το χαμόγελο για το μετά, δεν θα υπάρξουν καλύτερες συνθήκες όσο παραμονεύει ο θάνατος. Λέμε «να ζεις τέλεια κι ας μην όλα τέλεια». Και σου λένε, δύσκολο, δεν γίνεται, οι καταστάσεις, οι συνθήκες, κ.α. 


Μα ναι, δεν αντιλέγει κανείς σε αυτό. Έτσι είναι η ζωή. Έχει πόνο, οδύνη, δυσκολίες. Έτσι είναι ο ψυχισμός μας, πληγές, τραύματα, φόβοι και ανασφάλειες. Όμως δεν πρόκειται να αλλάξει ο καμβάς. Εσύ κρατάς τα πινέλα. Ρίξε χρώμα όχι να φύγει αλλά να σπάσει το μαύρο. 

Μην περιμένεις να υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες για να γελάσεις και χαρείς. Όχι δεν θα γίνει ποτέ αυτό. Ο θάνατος είναι εκεί, πιστός στο τρομακτικό του ραντεβού. Το ερώτημα δεν είναι εάν ο θάνατος είναι εκεί αλλά εάν εσύ είσαι εδώ, στην ζωή.

Εάν εσύ θέλεις, να ζήσεις προτού πεθάνεις...

π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (FB)

http://kataskinosi-agkyra.blogspot.gr/2015/12/blog-post_1.html?spref=bl

Για να αυξηθεί η αγάπη, πρέπει να την δώσεις.


ΛΟΓΟΙ ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ ΟΣΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ


~ Όσοι έχουν κοσμική αγάπη μαλώνουν ποιος να αρπάξει περισσότερη αγάπη για τον εαυτό τους.

Όσοι όμως έχουν την πνευματική, την ακριβή αγάπη, μαλώνουν ποιος θα δώσει περισσότερη αγάπη στον άλλον. Αγαπούν χωρίς να σκέπτονται αν τους αγαπούν ή δεν τους αγαπούν οι άλλοι, ούτε ζητούν από τους άλλους να τους αγαπούν. Θέλουν όλο να δίνουν και να δίνονται, χωρίς να θέλουν να τους δίνουν και να τους δίνονται…

~ Να αγαπάς τη γυναίκα σου πιo πολύ απ’ τον εαυτό σου. Με έργα, όχι με λόγια. Και να μη της μιλάς ποτέ άσχημα, γιατί καμιά φορά η γλώσσα σκοτώνει και καταστρέφει την αγάπη. ..

~ Όταν ο άνθρωπος αγαπάει τον Θεό, αγαπάει και τον πλησίον του και μετά παθαίνει υπερχείλιση η καρδιά του και αγαπάει ακόμα και τα ζώα και όλη την κτίση…

~ Όσο πιο πολύ κάποιος πονάει για τους άλλους, τόσο μεγαλύτερη θεία παρηγοριά δέχεται από τον Θεό…

~ Την μεγαλύτερη χαρά την παίρνει κανείς με την θυσία. Με μία μικρή ελεημοσύνη ή καλοσύνη προς τον συνάνθρωπό μας η ψυχή δέχεται θεϊκή αγαλλίαση που ούτε ο μεγαλύτερος καρδιολόγος μπορεί να δώσει…

~ Για να αυξηθεί η αγάπη, πρέπει να την δώσεις.


http://paterikos.blogspot.gr/2015/11/blog-post_93.html?spref=bl

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

Αν πραγματικά μ’ αγαπάς, νοιάζεσαι για μένα – Μπουκάι

Όταν θέλω κάποιον, αντιλαμβάνομαι τη σημασία που έχει για μένα αυτό που κάνει, αυτό που του αρέσει ή αυτό που τον πονάει. Το σε θέλω σημαίνει, επομένως, νοιάζομαι ΓΙΑ σένα, και το σ΄αγαπώ σημαίνει: νοιάζομαι πάρα πολύ. Τόσο πολύ που καμιά φορά, όταν σ΄αγαπάω, βάζω το να είσαι εσύ καλά πάνω από άλλα πράγματα, τα οποία είναι επίσης σημαντικά για μένα.
Αυτός ο ορισμός (ότι νοιάζομαι ΓΙΑ σένα) δεν μετατρέπει την αγάπη σε κάτι πολύ μεγάλο, ούτε όμως μειώνει την αξία της κάνοντάς την να φαίνεται μια ανοησία.
Θα οδηγήσει, για παράδειγμα, στην πλήρη συνειδητοποίηση δύο γεγονότων: δεν είναι αλήθεια ότι σ΄αγαπάνε εκείνοι που δεν νοιάζονται πολύ για τη ζωή σου, και δεν είναι αλήθεια ότι δεν σ΄αγαπάνε εκείνοι που ζουν εξαρτημένοι απ΄ότι σου συμβαίνει.
Επαναλαμβάνω : αν μ΄αγαπάς πραγματικά, νοιάζεσαι για μένα…!!!
Is_this_Love_by_aNdikapatRya
Αυτό σημαίνει, επομένως, – όσο κι αν με πονάει να το παραδεχτώ – ότι αν δεν νοιάζεσαι ΓΙΑ μένα, είναι γιατί δεν μ΄αγαπάς. Αυτό δεν είναι κακό, δεν λέει κάτι άσχημο για σένα που δεν μ΄αγαπάς, είναι απλώς η πραγματικότητα, έστω κι αν είναι μια θλιβερή πραγματικότητα (όπως λέει και το τραγούδι του Σερράτ : Ποτέ δεν είναι η αλήθεια θλιβερή, απλώς δεν υπάρχει άλλη λύση. Πρέπει μάλλον να καταλάβουμε ότι το θλιβερό είναι αυτό ακριβώς : ότι δεν γίνεται αλλιώς).
Η διαφοροποίηση που κάνω – και που είναι μόνο ποσοτική – ανάμεσα στο θέλω και στο αγαπώ είναι η ίδια που γίνεται με τις περισσότερες τρυφερές εκφράσεις που χρησιμοποιούμε για να ΜΗΝ πούμε Σ΄αγαπώ. Λέμε : μ΄αρέσεις, σε βρίσκω συμπαθητικό, νιώθω για σένα τρυφερότητα, είσαι η έμπνευσή μου, έχω αισθήματα αγάπης για σένα κ.λ.π.
Μπορώ να κάνω ένα σωρό πράγματα για να σου εκφράσω, να σου δείξω, να σου αποδείξω, να επιβεβαιώσω ή να υποστηρίξω ότι σ΄αγαπώ, όμως, μόνο ένα πράγμα μπορώ να κάνω με την αγάπη μου, κι αυτό είναι να Σ΄ΑΓΑΠΩ, να ασχολούμαι μαζί σου, να εκδηλώνω τα συναισθήματά μου όπως τα νιώθω. Και το πως τα αισθάνομαι είναι ο δικός μου τρόπος να σ΄αγαπώ.
Μπορείς να το δεχτείς ή μπορείς να το απορρίψεις, μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει ή μπορείς να το αγνοήσεις παντελώς. Αυτός, όμως, είναι ο τρόπος μου να σ΄αγαπώ, δεν έχω άλλον.
Ο καθένας έχει έναν μόνο τρόπο ν’ αγαπάει : τον δικό του. Αν κάποιος δεν σ΄αγαπάει όπως θα ήθελες να σ΄αγαπήσει, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σ΄αγαπάει με όλη τη δύναμη της ψυχής του…
____
  Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι  ” Ο Δρόμος της Συνάντησης” Εκδόσεις OPERA 
  Πηγή: enallaktikidrasi.com
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2015

ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΑΓΑΠΗ.ΑΝΔΡΕΑΤΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΑΝΔΡΕΑΤΟΣ



Από τον ομώνυμο νέο δίσκο του Γεράσιμου Ανδρεάτου. Συμμετέχουν στην χορωδία Παντελής Θαλασσινός, Γιάννης Κότσιρας, Γιώτα Νέγκα, Απόστολος Ρίζος, Σταμάτης Χατζηευσταθίου
Είναι που η ζωή
ρίχνει ένα φιλί
και μετά γελάει κρυμμένη
Είναι ένα παιδί
που δεν έχει βρει
σε ποιο βάζο είναι το μέλι
Λάθη και σωστά
π' όλα στη σειρά
πάρε μ' όπως είμαι
με χαρίζω
πες μου που να 'ρθω
τώρα που μπορώ
τώρα που απ' τα βασικά αρχίζω
Είναι που η ζωή
ρίχνει ένα φιλί
και μετά γελάει κρυμμένη
Είναι ένα παιδί
που δεν έχει βρει
σε ποιο βάζο είναι το μέλι
Κι ύστερα έρχεται η αγάπη
όλα τ' άλλα περιττά
αν η γη δεν σε χωράει
σε χωράω σε μια αγκαλιά
Κι ύστερα έρχεται η αγάπη
όλα τ' άλλα υπερβολές
ζει μονάχα ο μοιρασμένος
να το ξέρεις, να το λες
Μήνυμα κενό
τίποτα μισό
κοίτα τα θεριά μου
έχω μερέψει
πες μου πώς τολμάς
έτσι όπως γελάς
κι έβγαλες το μέσα μου
να παίξει
Είναι που η ζωή
ρίχνει ένα φιλί
και μετά γελάει κρυμμένη
Είναι ένα παιδί
που δεν έχει βρει
σε ποιο βάζο είναι το μέλι
Κι ύστερα έρχεται η αγάπη
όλα τ' άλλα περιττά   ] 2x
αν η γη δεν σε χωράει
σε χωράω σε μια αγκαλιά
Κι ύστερα έρχεται η αγάπη
όλα τ' άλλα υπερβολές   ] 2x
ζει μονάχα ο μοιρασμένος
να το ξέρεις, να το λες

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

Μια Ανάσα Γαλήνης


Πάλι τα ίδια...ένας μύλος το μυαλό σου.
Οι ίδιες σκέψεις που προσπαθούν να σπείρουν με φόβο και ανησυχία ότι όμορφο υπάρχει..
Αφού μέσα σου το ξέρεις και συ ο ίδιος πως είναι μόνο σκέψεις...πως όπως και να 'χει αυτό που είναι να γίνει απλά θα συμβεί...πως δεν μπορείς να ελέγξεις τίποτε...
Σταμάτα λοιπόν να τις τρέφεις με φαντασίες.Απόλαυσε τη ζωή που σου χαρίζεται και απλά εμπιστεύσου τα πάντα σ' Εκείνον.
Πάρε μια ανάσα και συνειδητοποίησε πως δεν έχεις τίποτε να φοβάσαι.

Άμυ
πηγή http://fos-psixis.blogspot.gr/2015/08/blog-post_21.html?spref=bl

Ελευθερία Αρβανιτάκη - Μη Φεύγεις Μη Μένεις





Στίχοι:  
Νίκος Μωραΐτης
Μουσική:  
Νίκος Αντύπας


Φεύγεις ή μένεις
μα πάντα μέσα μου είσαι
Άστρα μού κλέβεις
και ύστερα μ’ αρνείσαι

Μη φεύγεις, μη μένεις
να μην υπάρχεις θέλω
μια ώρα μακριά σου να καταφέρω
Μη φεύγεις, μη μένεις
να μην υπάρχεις, μόνο
να λιώνω στον χρόνο
σαν να μην ήσουνα ποτέ

Δίνεις ή παίρνεις
μα πάντα σου χρωστάω
Μια στάλα αγάπη
με θάλασσες ξοφλάω

καλημέρα...



Σε είδα να λες "καλημέρα", ενώ ήξερα καλά από την χθεσινή μας κουβέντα ότι δεν ένιωθες καθόλου καλή την σημερινή ημέρα και γενικά καμία ημέρα το τελευταίο διάστημα. Το είπες όμως. Όχι, από συνήθεια. Το πίστευες. Το ήθελες. Το ζητούσες ως ευχή και προσδοκία. Να φύγει το κακό. Να σκορπίσει το πέπλο του φόβου. Είναι κι αυτό μία μορφή πάλης και αγώνος, όχι στα πεζοδρόμια μα στις παλαίστρες τις καρδιάς.


Xaralampos Libyos Papadopoulos

"Aπόψε τα μεσάνυχτα"



Τραγούδι της ξενιτιάς και της αγάπης,από την πόλη Σινασό της
Καππαδοκίας.

Τραγουδά η Νεκταρία Καραντζή.

Απόψεν,απόψε τα μεσάνυχτα
σηκώθηκα να γράψω,τρυγωνάκι μου
σηκώθηκα να γράψω στο πουλάκι μου.
Και κοντυ-και κοντυλιά δεν έριξα
χωρίς ν'αναστενάξω,τρυγωνάκι μου
χωρίς ν'αναστενάξω,για σέ πουλάκι μου.
Συλήβρια-Συληβριανή μου Παναγιά
στο μπόι σου λαμπάδα,τρυγωνάκι μου
στο μπόι σου λαμπάδα,για το πουλάκι μου.
Φύλαγε-φύλαγε την αγάπη μου
που ειναι μακρυά στα ξένα,τρυγωνάκι μου
που είναι μακρυά στα ξένα,το πουλάκι μου.

Η αγάπη είναι απλή μα θέλει κόπο



Οι σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας, η κοινωνία των γονέων μεταξύ τους, των γονέων με τα παιδιά και των παιδιών μεταξύ τους, αλλά και η συνάντηση της οικογένειας με τον κόσμο και την κοινωνία είναι κατάσταση και εμπειρία ζωής. Όσα κι αν έχει διαβάσει κανείς, όσο «ειδικός» κι αν έχει γίνει, είτε συζητώντας, είτε ασχολούμενος με ανθρώπινα πρόσωπα, το να είσαι γονιός, το να παλεύεις καθημερινά με «τον βοηθό κατά σε», με τα παιδιά που ο Θεός σου έχει χαρίσει, το να ψάχνεις να βρεις όχι πώς θα γίνεις καλύτερος , αλλά πώς δεν θα δυσκολέψεις τη ζωή των άλλων αποτελεί ευλογία, σταυρό κι ανάσταση. 

Η ευλογία έχει να κάνει με το μοίρασμα της ζωής. Με την δυνατότητα να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Έχει να κάνει με την πρόκληση να μπορείς να μαθαίνεις, να εργάζεσαι, να πολεμάς ώστε να έχεις την δυνατότητα να δίνεις περισσότερα σ’ αυτούς που είναι πλάι σου, σε κοιτούν με την προσδοκία ότι έχεις την ιδιότητα που δεν έχουν, είσαι δηλαδή πατέρας, αλλά και είσαι ταυτόχρονα άνθρωπος, δηλαδή όμοιος κατά πάντα μ’ αυτούς. Δηλαδή χτίζεις χαρές και λύπες γι’ αυτούς, αλλά και μετέχεις στις χαρές και τις λύπες που κι αυτοί με τη σειρά τους χτίζουν για σένα.Κι αυτό είναι αληθινή ευλογία, γιατί μόνο έτσι μπορείς να συνειδητοποιήσεις ποιος αληθινά είσαι. Στις σχέσεις σου μ’ αυτούς που θεωρείς δεδομένο ότι αγαπάς και θεωρείς δεδομένο ότι σε αγαπούνε. Εκεί νιώθεις την ελευθερία να είσαι αυτός που είσαι.Εκεί καταλαβαίνεις τις αδυναμίες σου, τις αμαρτίες σου, τις αστοχίες σου, τους καημούς, αλλά και τα όνειρά σου, όπως επίσης και το ότι δεν μπορείς να κρύψεις τίποτε απ’ αυτό που είσαι. Στέκεσαι στον καθρέφτη των ματιών των άλλων και όσο κι αν θέλεις να δείχνεις κάτι άλλο, δεν μπορείς. Ελευθερία κι αγάπη, οι δύο μεγάλες δωρεές του «κατ’ εικόνα» σου είναι τα εφόδια που έχεις στον δρόμο και τον τρόπο της οικογένειας, αλλά και, την ίδια στιγμή, οι κριτές σου.

Αυτό λοιπόν που είναι η ευλογία, γίνεται ταυτόχρονα κι ο σταυρός σου, το φορτίο και η ευθύνη σου. Είσαι άραγε το πρότυπο που η γονεϊκή σου ιδιότητα μοιάζει αυτονόητο ότι σε καθιστά; Χτίζεις σχέσεις με βάση αυτό που θέλεις εσύ, αυτό που σου φωνάζει το «εγώ» σου ότι είναι σωστό ή είσαι έτοιμος να μετρήσεις και τους άλλους με βάση αυτό που είναι και όχι αυτό που θα ήθελες να είναι, παρότι έχεις πρόγραμμα, αξίες, διάθεση να μεγαλώσεις, ιδίως τα παιδιά σου, με σκοπό να αποτελούν γνήσιους καρπούς του δέντρου σου; Πώς μπορείς να συνταιριάξεις τη δική σου με την δική τους ελευθερία; Πόσο μπορείς ή πόσο πρέπει να ανεχτείς να είναι περισσότερο ελεύθεροι από όσο μπορείς να αντέξεις; Πόσο μπορείς να αντέξεις να έχουν τα δικά τους όνειρα, που δεν είναι ίδια με τα δικά σου; Πόσο τελικά μπορείς να σηκώσεις και το δικό σου και το δικό τους φορτίο;  

Πιστεύοντας πάντως στον Χριστό και ζώντας την οδό της Εκκλησίας η ευλογία και ο σταυρός συνδέονται με την Ανάσταση. Και η ανάσταση δεν έχει να κάνει με τον θάνατο του σώματος, ούτε μόνο και με την νίκη κατά του πνευματικού θανάτου, δηλαδή του χωρισμού από τον Θεό. Η ανάσταση έχει να κάνει με την δυνατότητα να νικάς τους μικρούς καθημερινούς θανάτους της ήττας από το «εγώ» σου, τις πτώσεις του ιδίου θελήματος, της αίσθησης ότι τα γνωρίζεις όλα, ότι η στάση σου είναι η μοναδική αληθινή στάση, ότι όλος ο κόσμος και οι οικείοι σου περιστρέφονται γύρω από σένα. Ο αγώνας να ζήσεις την παρουσία και το Ευαγγέλιο του Χριστού σε κάνει να ανίστασαι από τις βεβαιότητές σου που σε ρίχνουν κάτω, γιατί οι άλλοι δεν μπορούν να τις αποδεχτούν, να βγάζεις μίαν άλλη ποιότητα ελπίδας και νοήματος, που σε κάνει να χαίρεσαι γιατί είσαι σύζυγος, γονέας και ταυτόχρονα παιδί του Θεού, αλλά και να παλεύεις ό,τι έχεις λάβει να το δώσεις, όχι με γνώμονα μόνο την επιτυχία της σχέσης, της οικογένειας, του εαυτού σου στον παρόντα κόσμο και χρόνο, αλλά κυρίως την πορεία προς την αιώνια κοινωνία με τον Χριστό, αλλά και όλους όσους αγαπάς στον τρόπο της Βασιλείας.

«Η  αγάπη είν' απλή μα θέλει κόπο» τραγουδούν οι αδελφοί Κατσιμίχα. Μία αλήθεια η οποία περιγράφει τι είναι αληθινά η οικογένεια. Μία κοινωνία ανθρώπων που θέλουν να δίνουν και να  παίρνουν αγάπη, με απλούς τρόπους και αυτονόητη απλότητα, μα που δυσκολεύονται πολύ, γιατί όλα θέλουν κόπο. Και ζούμε σε μία εποχή η οποία έχει μάθει τον κόπο να τον αφήνει στην άκρη και είναι δύσκολο να πείσουμε τους εαυτούς μας και, κυρίως, τα παιδιά μας, ότι δεν είναι μόνο δικαίωμα η αγάπη, αλλά επιλογή και κόπος που ομορφαίνει και νοηματοδοτεί τη ζωή μας. Μαζί με την ελευθερία αποτελούν την οδό της όντως ζωής, αυτή που σε κάνει να συναντάς Θεό και άνθρωπο και να χτίζεις μία κοινωνία στην οποία η χαρά δεν γίνεται να σου αφαιρεθεί. 


http://h-agaph-panta-elpizei.blogspot.gr/

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

'Η κουκουναρίτσα σου..'' + Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός

Ειδικά η γυναίκα δε γνωρίζει άλλη τροφή παρά μόνο την αγάπη. Άμα της λείπει η αγάπη, δεν μπορεί η γυναίκα να σταθεί, δε ζει, δεν τρέφεται, άρα είναι ισχνή και αδύναμη και στο πιο παραμικρό αεράκι.
Αυτό πρέπει να το έχουν στο μυαλό τους όλοι οι άνδρες σύζυγοι και πάντα να θυμούνται τα λόγια που είπε ο Γέρων Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός:
«Η γυναίκα, στη φύση της, είναι γέννημα και προιόν αγάπης. Άρα, λοιπόν, δεν μπορεί η γυναίκα να ορθοποδήσει και να ισορροπήσει, όταν της λείπει η αγάπη. Δεν είναι πλέον θέμα προαιρέσεως ή εκλογής, είναι θέμα φυσικού στοιχείου. Δεν μπορεί ποτέ να ορθοποδήσει αν δεν αισθάνεται αγάπη αληθινή»...[1]
Όχι χλιαρότητες, λοιπόν. Και όχι πράγματα νερόβραστα. Όσοι είναι κοντά στον Θεό δεν ξέρουν αυτές τις χλιαρότητες, τις πεζότητες, αυτά τα νερουλά του κόσμου...
Να αγαπάμε πολύ και να φλέγουμε, να παίρνουν τα ξύλα μας φωτιά, να υψωνόμαστε ολόκληρο βουνό, οροσειρά οξυγόνου ακλόνητη γι’ αυτήν τη μικρή ομορφούλα μας, τη γυναικούλα μας, τη γλυκούλα μας, την κουκουναρίτσα μας, που είπαμε για χάρη αυτηνής να ξεχάσουμε για πάντα το ΕΓΩ μας.
Τρελοί να γίνονται οι σύζυγοι όταν είναι για τη σύζυγο τους, θυσιαστικοί, δότες, φανατικοί ακροατές της αγάπης λόγω αγάπης που ζέει και δεν ακουμπιέται απο τίποτα...
Παρατηρεί κανείς ένα ευλογημένο ανδρόγυνο που έχει γνήσια αγάπη εν Θεώ.
Πω πω τι μανία οι δυο τους (!) να σκέφτονται ο ένας τον άλλον, το πως ψάχνονται, το πως κοιτιούνται, το πως αναζητιούνται στα τηλέφωνα όλη τη διάρκεια της μέρας, το πως φροντίζει ο ένας τον άλλον, «να βάλεις το παλτό σου» του λέει, «να βάλεις τη ζακέτα σου» της λέει...
Αυτοί που έχουν συζυγία εν Θεώ έχουν καλή κι ευλογημένη μανία. Όλο θέλουν να σκέφτονται το ίδιο πράγμα: την αγάπη τους, τη λατρεία τους. Όπου και να βρίσκεται το βλέμμα τους, πάντοτε κοιτάζουν κοφτά για να εισπράττουν τη θέα του συντρόφου τους, εκ του οποίου τρέφονται εν Θεώ.
Και δεν τσιγκουνεύεται ο Θεός: δίνει, δίνει, δίνει. Άγιον έρωτα, δίνει. Κι έχουν να τρέφονται οι σύζυγοι στη δύσκολη ανάβαση τους...
_______________________________________________________________
[1] Συνέντευξη του Γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού στον Αρχιμ. π. Θεόφιλο Ζησόπουλο στο τηλεοπτικό κανάλι «4Ε» με θέμα «Περί της αγάπης μεταξύ των συζύγων». Προσβάσιμη απο όλους στο διαδίκτυο.

Περί γάμου Μαρτυρίες

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

Το αγκάλιασμα της αγάπης

Το αγκάλιασμα της αγάπης

Το πλέον σημαντικό είναι το μόνιμο αγκάλιασμα δύο ανθρώπων που αγαπιούνται. Όταν έχομε αυτήν την πίστη μέσα μας και σκεφτόμαστε έτσι για τον γάμο και όχι με την κοσμική έννοια, τότε ο καθένας μας, ο πατέρας, η μάνα, και τα παιδιά ακόμη, θα ζουν αυτήν την θαυμάσια ατμόσφαιρα και θα λένε: “Τίς ἡμᾶς χωρήσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;” Διότι, αφού είμαστε τόσο δυνατοί και αγαπημένοι και χαρούμενοι, οπωσδήποτε εδώ μέσα είναι ο Θεός.
Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
πηγή
το βρήκαμε εδώ http://enorion.blogspot.gr/2015/09/blog-post_6.html?spref=bl

Αν αγαπάς κάποιον...

    Αν αγαπάς κάποιον για την ομορφιά του, δεν είναι αγάπη, είναι επιθυμία!
Αν αγαπάς κάποιον για την ευφυΐα του, δεν είναι αγάπη, είναι θαυμασμός!
Αν αγαπάς κάποιον για τα πλούτη του, δεν είναι αγάπη, είναι ενδιαφέρον!
Αν αγαπάς κάποιον και δεν ξέρεις το γιατί, αυτό είναι αγάπη!!!

πηγή http://enakathemera.blogspot.gr/2015/10/blog-post_31.html?spref=bl

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015




Nikitas Kafkios

Η αγάπη που δεν πνίγει



Η αγάπη που δεν πνίγει


Μη φορτώνεις
στους ανθρώπους
με τους οποίους σχετίζεσαι
την προσδοκία
της απόλυτης ευτυχίας,
διότι τους γίνεται
μεγάλο βάρος και πίεση.
Kι αντί να τους τραβάς
κοντά σου,
αγχώνονται,
και τους διώχνεις μακριά σου.


Είναι τέλειο
όταν
η όποια σχέση,
οδηγεί
και σε κατάσταση
προσωπικής ανάπτυξης
και ελευθερίας.
Σχετίζομαι,
δεν σημαίνει
ότι δεν μαθαίνω
να πατώ στα πόδια μου.
Αγαπώ,
δεν σημαίνει
ότι εξαρτώμαι
από τον άλλο άρρωστα.
Σε αγαπώ,
και σου δίνω χώρο
προσωπικής ζωής
και ανάπτυξης.
Σε αγαπώ,
και επειδή γίνεται ελεύθερα,
δεν σε έχω
άρρωστη ανάγκη,
μα μπορώ
και χωρίς εσένα.
Όχι λόγω περιφρόνησης,
μα επειδή θέλω
να ανθίζουμε αμοιβαία.
Kαι μαζί,
αλλά και χώρια.

(Τα λέω όλα αυτά
σε μένα.
Που συνήθως
στο κεφάλαιο αυτό,
δεν πιάνω ενίοτε
ούτε τη βάση.
Εύχομαι εσύ
να αριστεύεις!)

~ π. Ανδρέας Κονάνος ~

Αντιγραφή από εδώ

πηγή http://enorion.blogspot.gr/2015/09/blog-post_26.html?spref=bl

Ποιο το χρώμα της αγάπης



Στίχοι: Λουδοβίκος των Ανωγείων 
Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων

Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει;
 
Να `ναι κόκκινο σαν ήλιος
θα καίει σαν φωτιά.
Κίτρινο σαν το φεγγάρι
θα `χει μοναξιά.
 
Να `χει τ’ ουρανού το χρώμα
θα `ναι μακριά.
Να `ναι μαύρο σαν τη νύχτα
θα `ναι πονηρή.
 
Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει;
 
Να `ναι άσπρο συννεφάκι
φεύγει και περνά.
Να `ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά.
Να `ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά.
 
Να `ναι το ουράνιο τόξο
που δεν πιάνεται
Όλο φαίνεται πως φτάνω
κι όλο χάνεται.
Όλο φαίνεται πως φτάνω
κι όλο χάνεται.
 
Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει;

Αγάπα




Αγάπα τον και στα μαύρα του τον άλλον. 
Αγάπα τον κι όταν δεν θα θέλεις να σου μιλήσει κι όταν δεν θα είναι καλά και όταν θα σε απομακρύνει από κοντά του. 
Αγάπα τον όταν δεν θα αγαπάει και ο ίδιος τον εαυτό του, γιατί εκεί αξίζει και χρειάζεται περισσότερο την αγάπη σου.
Γιατί η ζωή δεν είναι μόνο γέλια και χαρές, η ζωή είναι και πόνος, πολύς πόνος και είναι κρίμα να μην έχουμε κάποιον στον πόνο μας να μας αγαπά..

πηγή http://enakathemera.blogspot.gr/2015/08/

Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015

20 λεπτά αρκούν!...ΣΥΖΥΓΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ. ( π.Ανδρέας Κονάνος )

 
20 λεπτά αρκούν!...ΣΥΖΥΓΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ.
siziki

Η αφορμή για το σημερινό 20λεπτο:
Τέλειωσε η ομιλία στη βόρεια Ελλάδα. Αφού έφυγαν όλοι απ’ το ναό, ήρθε ένας νέος στο τέλος βουρκωμένος, και ψιθύρισε στ’ αυτί μου: «πάτερ, κάνε προσευχή για μένα, αν θες. Η γυναίκα μου έχει 2,5 χρόνια να με αγκαλιάσει…¨ .
Το είπε, κι έφυγε, για να μη τον δω να κλαίει.
Η ενότητα: Το ζητούμενο. Η βάση της ευτυχίας στο σπίτι.
Πολλά ζευγάρια υποφέρουν και διαλύονται από αυτό: τη συζυγική ψυχρότητα, τη συναισθηματική απόσταση, τη γενική δυσλειτουργία.
Παντρεύεσαι, μα πολλές φορές είσαι ανέραστος. Πας δήθεν να μιμηθείς τους ασκητές, ξεχνώντας ότι αυτοί ήταν ¨φουλ ερωτευμένοι!¨.
Αγαπώ το Θεό, λες. Μα δεν αγαπάς τον διπλανό σου, τον άντρα σου, τη γυναίκα σου. Στην πράξη.
Λέμε θεωρίες ωραίες. Μα χωρίς αντίκρισμα καθημερινότητας.
Απόδειξη της πνευματικότητας και θεϊκότητάς μου, να είναι η …ανθρωπιά μου! Η καλοσύνη, ο γλυκασμός κι η ζεστασιά που θα βγάζω. Στη γυναίκα μου, στον άνδρα μου, στα παιδιά μου, σε όλους.
Η θεολογία που ο καθένας μας υιοθετεί με το δικό του τρόπο, συνήθως πάσχει.
Υποτιμούμε συνήθως το ανθρώπινο σώμα και τις λειτουργίες έκφρασής του.
Ενοχές ατέλειωτες.
Και μια υπερτίμηση ¨πνευματικών¨ καταστάσεων, που κρύβουν την αδυναμία μας να αγαπήσουμε και να αποδεχτούμε τον εαυτό μας, όπως τον έπλασε ο Θεός.
Τελικά, ο καθένας κάνει αυτό που μπορεί.
Δύσκολα αλλάζεις μυαλό και ζωή.
Τότε τι τα λέμε, θα πεις.
Ο λόγος είναι, επειδή δεν αντέχουμε να βλέπουμε κάθε τόσο θλιμμένα πρόσωπα νέων ζευγαριών, και να διαβάζουμε μηνύματα διάλυσης γάμων και ψυχολογικών ταλαιπωριών, που πληγώνουν όλους στο σπίτι, και κυρίως τα μικρά παιδιά.
Δράματα ατέλειωτα. Κρυφά και μυστικά, που κρατούν άυπνα τα μάτια πολλών, εδώ και χρόνια. Ψυχές ερείπια. Ψυχολογία στα πατώματα. Κοινωνικό προφίλ, ¨δήθεν¨ ωραίοι και καλοί. Κι από κάτω, δάκρυα, ψυχοφάρμακα, τρέλα.
Γι’ αυτό μιλάμε.
Το ζητούμενο για κάποιους, η εγκράτεια. Όντως.
Μα για τους περισσότερους (είμαι σίγουρος πλέον!) η άγνωστή τους υγιής και θεοφιλής ενότητα. Η κατάφαση στην αγάπη και τον έρωτα, που θα πλουτίσει τη φτώχεια και όποια κρίση της ζωής τους.
Οι ομιλίες είναι ομιλίες. Και κρίνονται με ευκολία, παίρνοντας θετικά ή αρνητικά πρόσημα.
Το παιχνίδ ιόμως παίζεται στη ζωή, στο σπίτι, στα ιδιαίτερα δωμάτια. Εκεί να δούμε τι θα κάνουμε.
Ο Θεός να σου χαρίσει την ευτυχία που ζητάς, και που αξίζεις.
Το τίμημα γι’ αυτό το δώρο, το ξέρεις: θερμή προσευχή στο Χριστό της αγάπης, προσωπική αυτογνωσία, αγώνας αυθυπέρβασης και κατανόησης του άλλου. Συμφιλίωση με τον εαυτό σου, και μετάνοια.
Μετάνοια, διότι τόσα χρόνια δεν αγαπάς, και δεν ζεις αυτό που καλείσαι να ζήσεις.
Μετάνοια που δεν ακούς την ψυχή του ανθρώπου σου, που διαρκώς σου φωνάζει: πεινάω για την αγάπη σου, τη ζεστασιά σου, την αγκαλιά σου.


Την ηχητική επεξεργασία και μουσική επένδυση της εκπομπής αυτής, έκανε πάλι ο μουσικοσυνθέτης και ιεροψάλτης, Βασίλης Χατζηνικολάου, τον οποίο ευχαριστώ πολύ.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Για να κατεβάσετε την εκπομπή του π. Ανδρέα μπείτε στο https://savedeo.com/en και επικολλήστε το λινκ από το Mixcloud.

Η αγάπη είναι ένα παζλ από απλές καθημερινές στιγμές


Συγχώρα με, Αγάπη μου,που ζούσα πριν να σε γνωρίσω...



Αποσπάσματα από την ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη.

Συγχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω

Ήξερες να δίνεσαι αγάπη μου...
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια
αν ολάκερη έχεις δοθεί...

Όλα μπορούσανε να γίνουνε
στον κόσμο αγάπη μου
τότε που μου χαμογελούσες...

Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωη μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου
αγαπημένη μου...

Μα και τι να πει κανείς...
Όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός
και τα μάτια σου τόσο μεγάλα..
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου
έζησα όλη τη ζωή...

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα
και τότε όλα τα βράδια
κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας...

Θά 'θελα να φωνάξω τ'ονομά σου,αγάπη,
μ' όλη μου τη δύναμη...
Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο,
καμιά ελπίδα να μη πεθάνει...

Θεε μου πόσο ήταν όμορφη
σαν ένα φωτισμένο δέντρο
μια παλιά νύχτα των Χριστουγέννων
Συγχώρα με, αγάπη μου,
που ζούσα πριν να σε γνωρίσω...

Μισώ τα μάτια μου,
που πια δεν καθρεφτίζουν το χαμόγελό σου...
Θα σ' ακούω σαν τον τυφλό που κλαίει,
ακούγοντας μακριά τη βουή μιας μεγάλης γιορτής
σ' αναζητάω σαν τον τυφλό,
που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας
σ'ενα σπίτι που' πιασε φωτιά,
α, για να γεννηθείς εσύ
κι εγώ για να σε συναντήσω
γι αυτό έγινε ο κόσμος...

Κι εσύ, αγαπημένη, όταν με διώχνεις,
κλείνεις έξω απ' την πόρτα σου
έναν ολάκερο πικραμένο κόσμο...

Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον,
είμαστε κιόλας νεκροί...

Αν βρουν έναν άνθρωπο νεκρό
έξω απ' την πόρτα σου,
εσύ θα ξέρεις,
πως πέθανε σφαγμένος
απ' τα μαχαίρια του φιλιού,
που ονειρευότανε για σένα...

Ποδοπάτησε με,
να έχω τουλάχιστον την ευτυχία
να μ'αγγίζεις...
 
 
 
 
 
το βρήκαμε εδώ http://xrysoskonistoveludo.blogspot.gr
 
 
 

Ελευθερία Αρβανιτάκη / Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Κρατήσου Από Μένα



‘Κρατήσου Από Μένα'
Ελευθερία Αρβανιτάκη / Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης, Στίχοι: Λήδα Ρουμάνη
Ενορχήστρωση: Θέμης Καραμουρατίδης



Έλιωσε η νύχτα τα βήματά μας
Το βουητό της πόλης τρέμει
Κάτι μας ράγισε το τζάμι
Ίσως μας ράγισε ο χρόνος
Σβήνω το φως και ξαναβγαίνω

Φώτα, σειρήνες, διαβάσεις
Κόσμος στην πάνω τη γωνία
Ξάφνου με πιάνει αγωνία
Να σε κερδίσω αν θα προλάβω
Κι αν θα χαθώ σε ποιον θα λείψω

Δεν έγινε ο κόσμος
Για να 'μαστε μόνοι.
Κρατήσου από μένα
Και δες ξημερώνει....

Φόρεσα πέπλο σε καταιγίδες
Έσβησα χάρτες κι αποστάσεις
Βρήκα ένα δρόμο ξεχασμένο
Ένα παράδεισο κρυμμένο
Που τόσο θέλω να στον μάθω
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...