Μια Ανάσα Γαλήνης

Πάλι τα ίδια...ένας μύλος το μυαλό σου.

Οι ίδιες σκέψεις που προσπαθούν να σπείρουν με φόβο και ανησυχία ότι όμορφο υπάρχει..

Αφού μέσα σου το ξέρεις και συ ο ίδιος πως είναι μόνο σκέψεις...πως όπως και να 'χει αυτό που είναι να γίνει απλά θα συμβεί...πως δεν μπορείς να ελέγξεις τίποτε...

Σταμάτα λοιπόν να τις τρέφεις με φαντασίες.Απόλαυσε τη ζωή που σου χαρίζεται και απλά εμπιστεύσου τα πάντα σ' Εκείνον.

Πάρε μια ανάσα και συνειδητοποίησε πως δεν έχεις τίποτε να φοβάσαι.

Άμυ

πηγή http://fos-psixis.blogspot.gr/2015/08/blog-post_21.html?spref=bl

Ελευθερία Αρβανιτάκη - Μη Φεύγεις Μη Μένεις

Στίχοι:  

Νίκος Μωραΐτης

Μουσική:  

Νίκος Αντύπας

Φεύγεις ή μένεις
μα πάντα μέσα μου είσαι
Άστρα μού κλέβεις
και ύστερα μ’ αρνείσαι

Μη φεύγεις, μη μένεις
να μην υπάρχεις θέλω
μια ώρα μακριά σου να καταφέρω
Μη φεύγεις, μη μένεις
να μην υπάρχεις, μόνο
να λιώνω στον χρόνο
σαν να μην ήσουνα ποτέ

Δίνεις ή παίρνεις
μα πάντα σου χρωστάω
Μια στάλα αγάπη
με θάλασσες ξοφλάω

καλημέρα...

Σε είδα να λες "καλημέρα", ενώ ήξερα καλά από την χθεσινή μας κουβέντα ότι δεν ένιωθες καθόλου καλή την σημερινή ημέρα και γενικά καμία ημέρα το τελευταίο διάστημα. Το είπες όμως. Όχι, από συνήθεια. Το πίστευες. Το ήθελες. Το ζητούσες ως ευχή και προσδοκία. Να φύγει το κακό. Να σκορπίσει το πέπλο του φόβου. Είναι κι αυτό μία μορφή πάλης και αγώνος, όχι στα πεζοδρόμια μα στις παλαίστρες τις καρδιάς.


Xaralampos Libyos Papadopoulos

"Aπόψε τα μεσάνυχτα"

Τραγούδι της ξενιτιάς και της αγάπης,από την πόλη Σινασό της
Καππαδοκίας.
Τραγουδά η Νεκταρία Καραντζή.

Απόψεν,απόψε τα μεσάνυχτα
σηκώθηκα να γράψω,τρυγωνάκι μου
σηκώθηκα να γράψω στο πουλάκι μου.
Και κοντυ-και κοντυλιά δεν έριξα
χωρίς ν'αναστενάξω,τρυγωνάκι μου
χωρίς ν'αναστενάξω,για σέ πουλάκι μου.
Συλήβρια-Συληβριανή μου Παναγιά
στο μπόι σου λαμπάδα,τρυγωνάκι μου
στο μπόι σου λαμπάδα,για το πουλάκι μου.
Φύλαγε-φύλαγε την αγάπη μου
που ειναι μακρυά στα ξένα,τρυγωνάκι μου
που είναι μακρυά στα ξένα,το πουλάκι μου.

Η αγάπη είναι απλή μα θέλει κόπο

Οι σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας, η κοινωνία των γονέων μεταξύ τους, των γονέων με τα παιδιά και των παιδιών μεταξύ τους, αλλά και η συνάντηση της οικογένειας με τον κόσμο και την κοινωνία είναι κατάσταση και εμπειρία ζωής. Όσα κι αν έχει διαβάσει κανείς, όσο «ειδικός» κι αν έχει γίνει, είτε συζητώντας, είτε ασχολούμενος με ανθρώπινα πρόσωπα, το να είσαι γονιός, το να παλεύεις καθημερινά με «τον βοηθό κατά σε», με τα παιδιά που ο Θεός σου έχει χαρίσει, το να ψάχνεις να βρεις όχι πώς θα γίνεις καλύτερος , αλλά πώς δεν θα δυσκολέψεις τη ζωή των άλλων αποτελεί ευλογία, σταυρό κι ανάσταση. 

Η ευλογία έχει να κάνει με το μοίρασμα της ζωής. Με την δυνατότητα να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Έχει να κάνει με την πρόκληση να μπορείς να μαθαίνεις, να εργάζεσαι, να πολεμάς ώστε να έχεις την δυνατότητα να δίνεις περισσότερα σ’ αυτούς που είναι πλάι σου, σε κοιτούν με την προσδοκία ότι έχεις την ιδιότητα που δεν έχουν, είσαι δηλαδή πατέρας, αλλά και είσαι ταυτόχρονα άνθρωπος, δηλαδή όμοιος κατά πάντα μ’ αυτούς. Δηλαδή χτίζεις χαρές και λύπες γι’ αυτούς, αλλά και μετέχεις στις χαρές και τις λύπες που κι αυτοί με τη σειρά τους χτίζουν για σένα.Κι αυτό είναι αληθινή ευλογία, γιατί μόνο έτσι μπορείς να συνειδητοποιήσεις ποιος αληθινά είσαι. Στις σχέσεις σου μ’ αυτούς που θεωρείς δεδομένο ότι αγαπάς και θεωρείς δεδομένο ότι σε αγαπούνε. Εκεί νιώθεις την ελευθερία να είσαι αυτός που είσαι.Εκεί καταλαβαίνεις τις αδυναμίες σου, τις αμαρτίες σου, τις αστοχίες σου, τους καημούς, αλλά και τα όνειρά σου, όπως επίσης και το ότι δεν μπορείς να κρύψεις τίποτε απ’ αυτό που είσαι. Στέκεσαι στον καθρέφτη των ματιών των άλλων και όσο κι αν θέλεις να δείχνεις κάτι άλλο, δεν μπορείς. Ελευθερία κι αγάπη, οι δύο μεγάλες δωρεές του «κατ’ εικόνα» σου είναι τα εφόδια που έχεις στον δρόμο και τον τρόπο της οικογένειας, αλλά και, την ίδια στιγμή, οι κριτές σου.

Αυτό λοιπόν που είναι η ευλογία, γίνεται ταυτόχρονα κι ο σταυρός σου, το φορτίο και η ευθύνη σου. Είσαι άραγε το πρότυπο που η γονεϊκή σου ιδιότητα μοιάζει αυτονόητο ότι σε καθιστά; Χτίζεις σχέσεις με βάση αυτό που θέλεις εσύ, αυτό που σου φωνάζει το «εγώ» σου ότι είναι σωστό ή είσαι έτοιμος να μετρήσεις και τους άλλους με βάση αυτό που είναι και όχι αυτό που θα ήθελες να είναι, παρότι έχεις πρόγραμμα, αξίες, διάθεση να μεγαλώσεις, ιδίως τα παιδιά σου, με σκοπό να αποτελούν γνήσιους καρπούς του δέντρου σου; Πώς μπορείς να συνταιριάξεις τη δική σου με την δική τους ελευθερία; Πόσο μπορείς ή πόσο πρέπει να ανεχτείς να είναι περισσότερο ελεύθεροι από όσο μπορείς να αντέξεις; Πόσο μπορείς να αντέξεις να έχουν τα δικά τους όνειρα, που δεν είναι ίδια με τα δικά σου; Πόσο τελικά μπορείς να σηκώσεις και το δικό σου και το δικό τους φορτίο;  

Πιστεύοντας πάντως στον Χριστό και ζώντας την οδό της Εκκλησίας η ευλογία και ο σταυρός συνδέονται με την Ανάσταση. Και η ανάσταση δεν έχει να κάνει με τον θάνατο του σώματος, ούτε μόνο και με την νίκη κατά του πνευματικού θανάτου, δηλαδή του χωρισμού από τον Θεό. Η ανάσταση έχει να κάνει με την δυνατότητα να νικάς τους μικρούς καθημερινούς θανάτους της ήττας από το «εγώ» σου, τις πτώσεις του ιδίου θελήματος, της αίσθησης ότι τα γνωρίζεις όλα, ότι η στάση σου είναι η μοναδική αληθινή στάση, ότι όλος ο κόσμος και οι οικείοι σου περιστρέφονται γύρω από σένα. Ο αγώνας να ζήσεις την παρουσία και το Ευαγγέλιο του Χριστού σε κάνει να ανίστασαι από τις βεβαιότητές σου που σε ρίχνουν κάτω, γιατί οι άλλοι δεν μπορούν να τις αποδεχτούν, να βγάζεις μίαν άλλη ποιότητα ελπίδας και νοήματος, που σε κάνει να χαίρεσαι γιατί είσαι σύζυγος, γονέας και ταυτόχρονα παιδί του Θεού, αλλά και να παλεύεις ό,τι έχεις λάβει να το δώσεις, όχι με γνώμονα μόνο την επιτυχία της σχέσης, της οικογένειας, του εαυτού σου στον παρόντα κόσμο και χρόνο, αλλά κυρίως την πορεία προς την αιώνια κοινωνία με τον Χριστό, αλλά και όλους όσους αγαπάς στον τρόπο της Βασιλείας.

«Η  αγάπη είν' απλή μα θέλει κόπο» τραγουδούν οι αδελφοί Κατσιμίχα. Μία αλήθεια η οποία περιγράφει τι είναι αληθινά η οικογένεια. Μία κοινωνία ανθρώπων που θέλουν να δίνουν και να  παίρνουν αγάπη, με απλούς τρόπους και αυτονόητη απλότητα, μα που δυσκολεύονται πολύ, γιατί όλα θέλουν κόπο. Και ζούμε σε μία εποχή η οποία έχει μάθει τον κόπο να τον αφήνει στην άκρη και είναι δύσκολο να πείσουμε τους εαυτούς μας και, κυρίως, τα παιδιά μας, ότι δεν είναι μόνο δικαίωμα η αγάπη, αλλά επιλογή και κόπος που ομορφαίνει και νοηματοδοτεί τη ζωή μας. Μαζί με την ελευθερία αποτελούν την οδό της όντως ζωής, αυτή που σε κάνει να συναντάς Θεό και άνθρωπο και να χτίζεις μία κοινωνία στην οποία η χαρά δεν γίνεται να σου αφαιρεθεί. 

http://h-agaph-panta-elpizei.blogspot.gr/

'Η κουκουναρίτσα σου..'' + Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός

Ειδικά η γυναίκα δε γνωρίζει άλλη τροφή παρά μόνο την αγάπη. Άμα της λείπει η αγάπη, δεν μπορεί η γυναίκα να σταθεί, δε ζει, δεν τρέφεται, άρα είναι ισχνή και αδύναμη και στο πιο παραμικρό αεράκι.

Αυτό πρέπει να το έχουν στο μυαλό τους όλοι οι άνδρες σύζυγοι και πάντα να θυμούνται τα λόγια που είπε ο Γέρων Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός:

«Η γυναίκα, στη φύση της, είναι γέννημα και προιόν αγάπης. Άρα, λοιπόν, δεν μπορεί η γυναίκα να ορθοποδήσει και να ισορροπήσει, όταν της λείπει η αγάπη. Δεν είναι πλέον θέμα προαιρέσεως ή εκλογής, είναι θέμα φυσικού στοιχείου. Δεν μπορεί ποτέ να ορθοποδήσει αν δεν αισθάνεται αγάπη αληθινή»...[1]

Όχι χλιαρότητες, λοιπόν. Και όχι πράγματα νερόβραστα. Όσοι είναι κοντά στον Θεό δεν ξέρουν αυτές τις χλιαρότητες, τις πεζότητες, αυτά τα νερουλά του κόσμου...

Να αγαπάμε πολύ και να φλέγουμε, να παίρνουν τα ξύλα μας φωτιά, να υψωνόμαστε ολόκληρο βουνό, οροσειρά οξυγόνου ακλόνητη γι’ αυτήν τη μικρή ομορφούλα μας, τη γυναικούλα μας, τη γλυκούλα μας, την κουκουναρίτσα μας, που είπαμε για χάρη αυτηνής να ξεχάσουμε για πάντα το ΕΓΩ μας.

Τρελοί να γίνονται οι σύζυγοι όταν είναι για τη σύζυγο τους, θυσιαστικοί, δότες, φανατικοί ακροατές της αγάπης λόγω αγάπης που ζέει και δεν ακουμπιέται απο τίποτα...

Παρατηρεί κανείς ένα ευλογημένο ανδρόγυνο που έχει γνήσια αγάπη εν Θεώ.

Πω πω τι μανία οι δυο τους (!) να σκέφτονται ο ένας τον άλλον, το πως ψάχνονται, το πως κοιτιούνται, το πως αναζητιούνται στα τηλέφωνα όλη τη διάρκεια της μέρας, το πως φροντίζει ο ένας τον άλλον, «να βάλεις το παλτό σου» του λέει, «να βάλεις τη ζακέτα σου» της λέει...

Αυτοί που έχουν συζυγία εν Θεώ έχουν καλή κι ευλογημένη μανία. Όλο θέλουν να σκέφτονται το ίδιο πράγμα: την αγάπη τους, τη λατρεία τους. Όπου και να βρίσκεται το βλέμμα τους, πάντοτε κοιτάζουν κοφτά για να εισπράττουν τη θέα του συντρόφου τους, εκ του οποίου τρέφονται εν Θεώ.

Και δεν τσιγκουνεύεται ο Θεός: δίνει, δίνει, δίνει. Άγιον έρωτα, δίνει. Κι έχουν να τρέφονται οι σύζυγοι στη δύσκολη ανάβαση τους...

_______________________________________________________________

[1] Συνέντευξη του Γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού στον Αρχιμ. π. Θεόφιλο Ζησόπουλο στο τηλεοπτικό κανάλι «4Ε» με θέμα «Περί της αγάπης μεταξύ των συζύγων». Προσβάσιμη απο όλους στο διαδίκτυο.

Περί γάμου Μαρτυρίες

Το αγκάλιασμα της αγάπης

Το πλέον σημαντικό είναι το μόνιμο αγκάλιασμα δύο ανθρώπων που αγαπιούνται. Όταν έχομε αυτήν την πίστη μέσα μας και σκεφτόμαστε έτσι για τον γάμο και όχι με την κοσμική έννοια, τότε ο καθένας μας, ο πατέρας, η μάνα, και τα παιδιά ακόμη, θα ζουν αυτήν την θαυμάσια ατμόσφαιρα και θα λένε: “Τίς ἡμᾶς χωρήσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;” Διότι, αφού είμαστε τόσο δυνατοί και αγαπημένοι και χαρούμενοι, οπωσδήποτε εδώ μέσα είναι ο Θεός.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
πηγή

το βρήκαμε εδώ http://enorion.blogspot.gr/2015/09/blog-post_6.html?spref=bl

Αν αγαπάς κάποιον...

    Αν αγαπάς κάποιον για την ομορφιά του, δεν είναι αγάπη, είναι επιθυμία!

Αν αγαπάς κάποιον για την ευφυΐα του, δεν είναι αγάπη, είναι θαυμασμός!

Αν αγαπάς κάποιον για τα πλούτη του, δεν είναι αγάπη, είναι ενδιαφέρον!

Αν αγαπάς κάποιον και δεν ξέρεις το γιατί, αυτό είναι αγάπη!!!

πηγή http://enakathemera.blogspot.gr/2015/10/blog-post_31.html?spref=bl

Nikitas Kafkios

Η αγάπη που δεν πνίγει

Μη φορτώνεις
στους ανθρώπους
με τους οποίους σχετίζεσαι
την προσδοκία
της απόλυτης ευτυχίας,
διότι τους γίνεται
μεγάλο βάρος και πίεση.
Kι αντί να τους τραβάς
κοντά σου,
αγχώνονται,
και τους διώχνεις μακριά σου.

Είναι τέλειο
όταν
η όποια σχέση,
οδηγεί
και σε κατάσταση
προσωπικής ανάπτυξης
και ελευθερίας.
Σχετίζομαι,
δεν σημαίνει
ότι δεν μαθαίνω
να πατώ στα πόδια μου.
Αγαπώ,
δεν σημαίνει
ότι εξαρτώμαι
από τον άλλο άρρωστα.

Σε αγαπώ,
και σου δίνω χώρο
προσωπικής ζωής
και ανάπτυξης.
Σε αγαπώ,
και επειδή γίνεται ελεύθερα,
δεν σε έχω
άρρωστη ανάγκη,
μα μπορώ
και χωρίς εσένα.
Όχι λόγω περιφρόνησης,
μα επειδή θέλω
να ανθίζουμε αμοιβαία.
Kαι μαζί,
αλλά και χώρια.
(Τα λέω όλα αυτά
σε μένα.
Που συνήθως
στο κεφάλαιο αυτό,
δεν πιάνω ενίοτε
ούτε τη βάση.
Εύχομαι εσύ
να αριστεύεις!)
~ π. Ανδρέας Κονάνος ~
Αντιγραφή από εδώ

πηγή http://enorion.blogspot.gr/2015/09/blog-post_26.html?spref=bl

Ποιο το χρώμα της αγάπης

Στίχοι: Λουδοβίκος των Ανωγείων 
Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων

Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει; 
Να `ναι κόκκινο σαν ήλιος
θα καίει σαν φωτιά.
Κίτρινο σαν το φεγγάρι
θα `χει μοναξιά. 
Να `χει τ’ ουρανού το χρώμα
θα `ναι μακριά.
Να `ναι μαύρο σαν τη νύχτα
θα `ναι πονηρή. 
Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει; 
Να `ναι άσπρο συννεφάκι
φεύγει και περνά.
Να `ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά.
Να `ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά. 
Να `ναι το ουράνιο τόξο
που δεν πιάνεται
Όλο φαίνεται πως φτάνω
κι όλο χάνεται.
Όλο φαίνεται πως φτάνω
κι όλο χάνεται. 
Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει;

Αγάπα

Αγάπα τον και στα μαύρα του τον άλλον. 

Αγάπα τον κι όταν δεν θα θέλεις να σου μιλήσει κι όταν δεν θα είναι καλά και όταν θα σε απομακρύνει από κοντά του. 

Αγάπα τον όταν δεν θα αγαπάει και ο ίδιος τον εαυτό του, γιατί εκεί αξίζει και χρειάζεται περισσότερο την αγάπη σου.

Γιατί η ζωή δεν είναι μόνο γέλια και χαρές, η ζωή είναι και πόνος, πολύς πόνος και είναι κρίμα να μην έχουμε κάποιον στον πόνο μας να μας αγαπά..

πηγή http://enakathemera.blogspot.gr/2015/08/